> Se ti vira-lo que eu vin |Xuño 2024

Nunha aldea da comarca celebráronse as festas patronais como ven sendo costume entre a veciñanza, con todas as parafernaliñas propias deste tipo de eventos, nos cales non pode faltar a misa cantada ou solemne coa procesión arredor da igrexa co santo ou santos venerados no lugar. Todo elo cunha gran cerimonia e seguimento de tódolos veciños, tamén dos que non son moi cristiáns, pero esas son cousas a parte, o día da patroa é o día da patroa e nada máis. Pois ben, na parroquia que nos ocupa, as cousas comezaron coma tódolos anos, con foguetes pola mañá e logo a misa grande ao mediodía. A misa transcorreu coma sempre, ata que chegou a hora da procesión, a que todos acudiron para portar os santos ao lombo e facer o percorrido arredor da igrexa. Todo comezou moi ben, cada quen agarrouse o seu santo e cando estivo o cupo completo encetouse o percorrido. Os curas ían detrás dos santos, presididos polo cura da parroquia, pero nisto a cousa torceuse. Ao cura da parroquia debeulle xurdir algunha urxencia e ausentouse, deixando a procesión a súa sorte, menos mal que nisto os veciños non andan con bromas e proseguiron a procesión sen cura nin nada, levouse a cabo como estaba previsto e sempre se fixera. Pero o cura da parroquia quedou un pouco en evidencia e na boca dos feligreses, que non entendían ese tipo de comportamento nun día tan grande para a parroquia. 

Os negocios son un tema moi recorrente de conversa cando se está nos momentos de lecer, e cada quen sabe máis que o outro de como deben funcionar e canto diñeiro se pode gañar con tal ou cal negocio atendendo debidamente, e hai quen dá por certas esas faladurias e pensa que as cousas poden ser como se contan, sen pensar que a realidade dista moito do conto barato que xira sen arriscar nada arredor destes temas. Esas crenzas deberon ser as que levaron a un atrevido veciño da comarca a apresurarse a coller o traspaso dun local de hostalería que acababan de deixar outros inquilinos, que non foron quen de mantelo activo, porque non lle daba unha cousa para a outra. Pois este pequeno aprendiz de empresario, tan emocionado estaba con iniciar a actividade restauradora que ao día seguinte que colleu o local xa lle cambiou o nome, o puxo todo bonitiño para que os posibles clientes non tiveran pérdida para dar con el. Pero o caso foi que o letreiro quedou ben colocado, e alí permanece, aínda que o devandito local non se chegou a abrir nunca despois de máis dun ano parado. E aínda que a xente mira e pregunta, ninguén e capaz de acertar cunha resposta convincente e de momento o local segue pechadiño aínda que iso si, cun letreiro ben fermoso e chamativo que non corresponde co que podía ser, e o mellor aínda, un día non moi lonxano cando o atrevido hostaleiro se bote a manta a cabeza e decida abrilo de verdade ao público. 

Hai casos curiosos dentro deste mundillo dos casamentos e das parellas que se encerellan coas cerimonias, metendo en lea a moitos dos seus amigos e familiares, que nada teñen que ver no meollo do asunto. Resulta que unha parella da comarca organizou a súa voda por todo o alto, con música e comida nun lugar de certa pompa, e a cousa parecía que ía en marcha. Á voda asistiron xentes de moito presumir, dispostos a desfrutar do evento social tal e como ven sendo normal nesta sociedade na que nos atopamos. A esta cerimonia parece que non lle faltou de nada, dende a comida abondosa ata o champán de altos prezos, e todos contentos pois cada un fai os eventos a súa imaxe e semellanza. Rematada a voda, os noivos marcharon uns días de lúa de mel a un lugar descoñecido, e cando volveron a cousa mudou de tornas, pois nunha festa que lle cadrou ao noivo recentemente casado, atopou cunha antiga amante, e volta arriba volta abaixo, decidiron facer unha pequena escapada que ao parecer durou uns días. Así foi como se comezou a eschafar a gran voda, que se quedou solo en imaxe foca e de postín, posto que a parella non contribuíu a seguir coa súa relación, que parecía ser duradeira, pero como din alí, a cabeza non para, e como consecuencia de todo ese lío que se montou para faladuria de moitos e tristura de outros, namentres a vida segue dándonos sorpresas.