> Se ti vira-lo que eu vin |Xuño 2023

A xente cada vez máis está collendo o costume de facer festas por case todo, e convidar aos amigos e coñecidos para que desfruten da nova adquisición ou da novidade que lle corresponda en cada caso ou momento. O que pasa é que non se calcula ben moitas veces a dimensión do acontecemento e os protagonistas déixanse levar pola emoción do momento e vánselle as cousas das mans que despois ten que solucionar, como sexa, sobre a marcha. Isto debeu de ser o que lle pasou ao noso paisano que fixo unha casa, con toda a ilusión da súa vida, como lle corresponde o feito, e logo que a tiña rematada ocorréuselle facer unha festa de inauguración para convidar a todos aqueles coñecidos e amigos que se lle pasaron pola cabeza, en principio iso está ben pero non calculou o espazo que tiña, e logo veuse nelas cando tivo que acoller a tódolos convidados. Resulta que na casa non había espazo nin para a metade dos convidados polo que decidiu poñer unha carpa espaciosa na eira e así darlle acomodo a todos. Supoño que faría quendas para ir visitar as instalacións da nova vivenda para que todos puideran ter unha idea de como era a nova casa, ademais de celebralo, como é lóxico. 

Hai xente tan ridícula que sacrifica a súa vida para deixar intactas as cousas prácticas que lle farían máis fácil o día a día, é o caso dos nosos protagonistas, que por certo teñen unha casa preciosa e con tódalas comodidades, outra cousa é que as usen como é debido. Hai outros casos que quedan para contar noutra ocasión, que lles pasa o mesmo con comedores ou vaixelas, que de seguro quedan intactas cando os actuais moradores falten, todo un logro. Pois ao que íamos, que estes protagonistas que nos tocan hoxe urxíronlle ao albanel de facer un baño na finca a un lado da casa, pero fóra dela. O albanel non entendía nada, porque sabía como estaba a casa e parecíalle que non tiñan ningunha necesidade de facer aquel baño incómodo fóra dela, pero como llo pedirán tan encarecidamente, un día púxose á obra, e como non lle collía o pan no corpo foi indagando o motivo polo que se lles ocorrera facer aquel baño fóra da casa, e a conclusión á que chegou foi que era para non manchar o que tiñan dentro da casa. Como se pode comprobar toda unha xenialidade de idea, pero dun inmenso sacrificio para os seus habitantes, pois imaxínense saír fóra unha noite de inverno para ir ao baño. Pero iso si, o baño de dentro permanecerá sempre impoluto, todo un logro da filosofía barata e inútil. 

Ou o noso protagonista sae pouco da casa, ou se cadra non se entende tanta estrañeza, posto que o normal é que haxa xente de color nas nosas praias coma as hai na vida cotiá. Dámonos de conta que cada día son máis os cidadáns doutros países que conviven connosco e a interracialidade é un feito común. Pero o noso protagonista chegou onda os amigos todo alarmado e contoulles, como unha novidade e unha estrañeza, que uns poucos cidadáns de color estiveran bañándose nunha das praias fluviais da comarca do Deza. Pois teremos que ir acostumándonos a estes cruces de persoas de distintos países que nos visitan, e moitas veces para quedar entre nós, e iso non debía de ter nada de malo, sempre e cando iso se faga con normativas e legalidades pertinentes. Todos collemos e todos facemos falta, negros e brancos, amarelos ou rosados, ese non é o problema, sempre e cando nos respectemos uns aos outros e nos comportemos con normalidade e a poder ser, enriquecéndonos mutuamente. Eu penso que a diversidade sempre é positiva, e neste mundo globalizado xa é un feito que temos que ver con toda naturalidade. Así que ver “negros” bañándose nas nosas praias non debería de ser ningunha novidade, é unha realidade do noso tempo coa que temos que convivir cada día, é un feito natural deste mundo que nos tocou.