> Se ti vira-lo que eu vin |Xaneiro 2023

Hai cousas que non parecen certas se non se viviran de cerca polos nosos protagonistas e o noso Bartolo non estivera hábil para pillalas polo aire, que niso anda aínda neste fero inverno que temos, pero as cousas pasan igual. Resulta que nesta comarca hai un político que é un lince e ás veces anda tan rápido que actúa antes de preguntar e consultar con alguén, é dicir, por arroutadas momentáneas que el considera de acertado valor e sen máis ponse ao choio, quizais sen darse de conta, pois un mandatario non debe nin pode actuar deste xeito se non quere acabar na cadea, por bravucón e atrevido, que toda valentía ten o seu límite. Pois ben, resulta que un veciño dun concello da comarca, andivo facendo unhas labores pola casa para que lle quedara tempo de ir a compra á capital do concello. Así como terminou saíu no seu coche e viu aos do concello que andaban tapando unhas fochancas, pero non lle deu máis importancia e seguiu o seu camiño. Fixo a compra e tomou un viño cun coñecido que atopou de casualidade, logo regresou a súa casa, e cal foi a súa sorpresa ao atoparse coa eira asfaltada en parte, sen que el fora informado de nada, e tratou de averiguar o que pasara. Ao parecer, os que andaban asfaltando sobroulle material e preguntaron que lle facían, e o noso protagonista indicoulles que asfaltaran a eira e que xa el o arranxaría co propietario. O feito estivo a piques de costarlle unha denuncia, posto que o dono da eira non concordaba coas explicacións do noso protagonista. 

Está visto que as sogras non teñen boa prensa, pero a xulgar polos últimos acontecementos que puidemos constatar na comarca a cousa parece que vai por ese camiño, aínda que coma en calquera outra situación non se pode xeneralizar, pois sempre haberá quen ten un especial cariño pola súa sogra, como é lóxico. O caso foi que este xenro malvado que sempre lle gustou algo o “alpiste”, que non é de agora, tivo a mala sorte de que o Bartolo andivera ese día rondando polos mesmos lugares que o noso protagonista, e este non se privou de facer o recorrido de costume. Outro problema engadido que ten este descoido, se o podemos chamar así, pois se cadra foi totalmente deliberado e cada quen ten a súa forma de expresar o pésame polos seus seres queridos, pero ao darse a circunstancia de que nos lugares pequenos onde todos nos coñecemos a cousa complícase. A ninguén tampouco se lle ocorreu pedirlle unha aclaración diante da súa actitude, que por certo, moitos verían como normal e común dentro dos hábitos do noso protagonista. O caso foi que a súa actitude chamou a atención e non se librou das correspondentes chuflas e díxome-díxomes dos veciños máis afeccionados a este tipo de comentarios, que sempre teñen un amplo grupo de seguidores e especuladores que lle van sacando ou engadindo cousas segundo caíalle mellor ou peor, tratando así de impresionar aos posibles oíntes, ávidos de saber das últimas novidades que corren polas rúas. 

Na que estamos ata poderían desaparecer os Reis Magos, posto que, se faltan os rapaces a quen van agasallar e ata perderían sentido as cabalgatas, pero non nos imos poñer nunha tesitura tan negativa e vamos pensar que todo vai a ir a máis en vez de a menos, e as cabalgatas van ter polo menos tanto esplendor coma ata o de agora. O tema vén a conto polo que lle aconteceu a uns organizadores dunha cabalgata, nunha aldea da comarca do Deza, que con toda boa intención, prepararon unha especie de chegada dos Reis Magos a esta aldea, coa intención de darlle unha sorpresa aos rapaces e aos maiores, pero sobre todo aos pequenos que son os que lle fai máis ilusión e toman máis a peito este tema, que non deixa de ter a súa fantasía e o seu encanto ademais de amenizar as datas de Nadal. Pois ben, os Reis chegaron á aldea por sorpresa e percorreron algúns camiños ata a igrexa, onde se ía celebrar un acto relixioso. Pero a sorpresa que lle pensaban dar aos nenos levárona os organizadores, que se atoparon cun só neno ao que agasallaron, por suposto, pero coa tristeza de que non tiveran máis adeptos e esa ledicia puidera ser compartida con outros pequenos que non estaban, ben porque non os había ou é que non sabían que viñan os Reis e non se acercaron a participar no evento. Sucedeu que había máis Reis que nenos, nesta ocasión, aínda así a festa seguiu para diante, como non podía ser doutra maneira, e o pequeno e os grandes que asistiron á chegada dos Reis desfrutaron do momento.