> Se ti vira-lo que eu vin |Novembro 2024

Nesta Galicia nosa pasan cousas bastante surrealistas e curiosas, polo menos, que son difíciles de crer. E senón vexamos o rebumbio que se armou nunha parroquia da comarca á conta dun burro regalado. Resulta que os amigos dun veciño, entendendo que se atopaba bastante solo e sen ocupación, despois de pasar á xubilación e outras circunstancias familiares adversas, pensaron en que había que inventarlle algo para que pasara o tempo nalgunha ocupación. Entre todos en asemblea, entenderon que o mellor era regalarlle un burro, e sen pensalo moito buscaron a maneira de adquirir un ben parecido e manso, para que o amigo non tivera problemas nese senso. Pois ben, compráronlle o burro e leváronllo á casa como agasallo, cousa que o noso protagonista tomou con moita vergoña e unha sorpresa total, polo que nun principio non soubo ben como reaccionar, pero polo si ou polo non, colleu o burro e meteuno nunha corte escura e deulle algo de comer. Pero o caso era que non quería por nada que se decatasen os demais veciños que tiña o burro, pero como se entende, iso non é doado de conquerir, posto que o burro non fala pero ornea. E un día pola noite ponse a ornear o que lle deu a gana, e os veciños que non sabían nada de que alí estaba o animal, porque nunca o viran, preguntáronlle ao interesado se sabía algo dun tal burro, o que o noso protagonista negou en redondo de que el tivera na súa corte burro ningún. Pero a aldea estaba en vilo e atenta a calquera movemento do posible burro e do seu dono.

Cada vez aparece por aí xente irracional ou pouco reflexiva, quizás por unha guerra interna irreconciliable consigo mesmo, pero diso ninguén ten a culpa ou quizais sexan moitos e diferentes os culpables desa falta de serenidade e apouso que debería ter calquera acción cos nosos semellantes. Pois o outro día, nunha vila da comarca apareceu un paisano co seu automóbil pola zona e dispoñíase aparcar diante dunha tenda, de no se sabe ben que produtos, como facía moitas veces cando se acercaba pola vila, por suposto vendo de non estorbar a ninguén. Pero nisto cando se dispoñía a baixar do coche, pensando nas súas cousas e tratando de ver cara onde se ía dirixir para facer os acometidos que tiña programado, saíulle unha señora nova de dentro da tenda e asaltouno cun discurso atropelado para indicarlle que non aparcara nese sitio senón quería ter problemas. O paisano tratou de razoar plantexando o seu posicionamento, pero foi imposible, era evidente a actitude irascible e pouco educada de tratar de disuadir ao home de aparcar. O caso foi que, para non verse en problemas cos que non contaba, naquela mañá apracible ata o momento en que chegou aquela muller a berros, fuxiu do lugar a toda presa para refuxiarse noutro recanto máis apracible e seguro. Está claro que con ese tipo de xente non se pode tratar, porque a súa capacidade de razoamento é mínima ou nula. Esperemos que lle vaia mellor a súa acción comercial que o trato cos veciños, mais a cousa apunta mal dende un principio, pero que cada pau aguante a súa vela.

Na nosa comarca o igual que en toda Galicia, aparecen ás veces persoeiros curiosos e con certo atractivo polo fantásticos e auténticos que son, sempre e cando non estorben a ninguén, o que tampouco sucede con frecuencia. Estes personaxes soen aparecer nas tabernas, onde os deixan, e fan alí as súas actuacións e reproducen as súas manías ou afeccións de xeito curioso ou polo menos que chaman a atención dos demais, afeitos ás rutinas dos clientes habituais. Neste caso que nos ocupa, o protagonista foi un paisano procedente de Portugal, que viñera para traballar pola zona e xa levaba un tempo asentado entre os veciños da comarca, cos que tiña un bo trato e unha boa convivencia. Menos mal que naquel tempo viñeran para a taberna uns aparellos de radio pequeneiros e moi manexables, aos que o noso protagonista lles collera cariño, pois con eles escoitaba os partidos do seu equipo de Portugal cando xogaba con outros de calquera parte. Pero o curioso deste home era que collía a radio, escoitaba o partido e se non gañaba o seu equipo tirábaa ao chan e rompíaa. Cando de novo xogaba o seu equipo compraba outra, pero se perdía volvía a rompela e así ata que acabou coas radios que se vendían na taberna, porque o seu equipo perdía moitas veces e iso provocaba o enfado do paisano portugués.