> Se ti vira-lo que eu vin |Febreiro 2024

Resulta que un día destes de frío, unha pandilla de amigos decidiron ir comer de restaurante a unha feira mensual próxima as súas residencias, e fóronse chamando uns aos outros ata que se xuntaron os que collían no coche. Todos en contacto e postos ao choio, xuntáronse nun punto concreto para acudir á comida improvisada. Foron polo camiño falando das súas cousas e bromeando con temas que se lles ían ocorrendo, ata chegar ao lugar que se atopaba a uns poucos quilómetros da partida. Cando chegaron e se dispoñían a aparcar, botouse unha treboada gorda e cando baixaban do coche cada un tapouse como puido ata entrar na taberna acordada. Pero entre o apuro por acubillarse da choiva e a confusión de saír a trote…, resulta que entraron na taberna e dispuxéronse nunha das mesas que lle indicou o camareiro. Xa estaban comezando a xantar, cando de repente soa un teléfono. O que descolgou escapóuselle un sorriso malicioso, polo que os outros comensais se puxeron en alerta haber que era o que pasaba, pero o do teléfono saíu correndo sen dicir palabra, o que contribuíu a levantar novas expectativas de sorpresa. A verdade e que logo se descubriu o entorto. Resulta que un dos que ía no grupo quedara encerrado no coche no aparcamento, sen ter como saír, ata que acudiu o condutor a abrirlle a porta para xuntarse todos e poder xantar tranquilos. 

Hai xente moi insistente e non se conforma con pouco, por iso segue matinando aínda que sexa no erro, iso debeu ser o que lle pasou ao noso protagonista. Un día pola semana e sen que houbera nada que celebrar, ocorréuselle ir a un bo restaurante a facerse un homenaxe culinario. A cousa non pasaría de aí se non fora o que aconteceu despois do xantar, pois resulta que a comida debía estar boa e o viño aínda mellor, pero as copas xa acabaron de rematar a faena, e no regreso do noso protagonista a súa casa, acabou metido nun lameiro ao saírse da pista pola que circulaba. Pediu axuda para saír de alí, e uns voluntarios que andaban polos arredores botáronlle unha man, e como puideron sacaron outra vez o coche para a estrada e recomendáronlle ao noso protagonista que fose para a casa, e este fíxolles caso. Chegou a casa por fin, e foina durmir, parte da tarde que quedaba, pero o caso foi que cando espertou de súpeto deuse conta que lle faltaba algo, e levantouse con enerxía para dirixirse sen premura a primeira taberna que atopou para seguir alimentando a chea que pillara no mediodía. Non podemos saber con certeza como acabou o noso home, pero a xulgar polo tempo e a ansia de beber, non creemos que voltase a súa casa moi sobrio. Pero o cuestión foi que, os que non sabían do conto, pensaban que aínda estaba coa do mediodía e duráballe bastante, pero tampouco era a primeira que pillaba, así que nada novo. 

Xa facía un tempo que o alumno de francés lle tiña botado o ollo á nova lectora de francés, que viñera facía pouco para o instituto a impartir coñecementos de pronunciación e fonética. Pero os días ían pasando e o rapaz non se atrevía nin a mirala de fronte, aínda que gustar, gustáballe ben. Hai que dicir que a profesora era noviña e estaba de moi bo ver, como é natural na xente xoven. O curso foi collendo o seu ritmo e foron medrando as confianzas entre profesora e alumnos, ata o punto que ás veces facíanse paradiñas para comentar cousas do quefacer cotidiano. Foi así como o noso protagonista se foi acercando á moza francesa que tiña por instrutora, e un día facendo un esforzo grande de ánimo, decidiu convidala a cear, máis ben a comer unhas pizzas que era para o que lle alcanzaba o presuposto, sempre escaso dun estudante. Diante da súa sorpresa a profesora aceptou con agrado a invitación do estudante, e alá foron os dous, o rapaz presumido e fachendoso e ela tranquila e elegante. Como é lóxico, na conversa da cea saíron varias cousas e unha delas foi a pregunta que lle fixo a profesora interesándose polas súas labores cotidianas, contestoulle pensando que ía de humilde que era agricultor, e foi cando ela lle espetou “e logo que facemos aquí ceando nesta pizzería, vamos para o Hostal”. O mozo non entendía nada, lóxico, dado que o concepto que tiña ela dun agricultor distaba moito do que tiña o estudante, quizás por iso non se entendían. Hai que pensar que non tódalas cousas significan igual en tódalas parte, e os conceptos son distintos para cada país e incluso para cada zona.