> Manuel N. Fiuza 

O ensañamento co medio rural é ben evidente dende fai tempo, e no que toca á dialéctica as cousas van por outro camiño, todo palabras agarimosas, todo protección, todo apoio incondicional. Nada máis lonxe da realidade, o ataque é evidente aos poucos que quedamos no rural, na provocación e discriminación. A triste realidade do rural galego vai camiño de morrer incondicionalmente pola deixadez de uns e outros, pola falta de apoio real de algunhas administracións, e porque non se toman unha serie de medidas efectivas que reativen ou polo menos freen o despoboamento rural. A realidade é moi teimosa e dinos que cada día as cousas non van na boa dirección. Non hai máis que ver os últimos decretos do goberno central que acosan ao rural galego, que penso descoñecen a nosa realidade senón é imposible que se ceben con este colectivo xa agónico de seu. E por se fose pouca coña, estas medidas que se van tomando en contra da esencia rural galega, adubianas de beneficio para os locais como benestar animal, pandemias, protección da saúde dos cidadáns, etc. Pediría que non nos protexan tanto, por favor, porque se seguimos así imos morrer de saúde. En tempos antigos aínda lles podería coar esta patraña do proteccionismo pero na actualidade xa ninguén cre que alguén che vai protexer de algo. Como sempre, o “sálvese quen poida” pode ser o que nos libre da miseria. Ademais, o proteccionismo non é máis que unha forma de asoballamento e sometimento da poboación (ou non estudamos historia), se iso é o que queremos, adiante. Nin na Rusia comunista máis pechada se fixo tanto control da produción e das persoas, dos individuos e das propiedades, e para exemplo un botón. Cando unha galiña é un medio de produción que hai que declarar ao goberno, a onde chegamos!, as casetas dos cans unha edificación de luxo polas que hai que pagar…, as tabernas das aldeas, un local de ocio en expansión e as hortas un atentado contra as importacións dubidosas. Isto si que é progreso e ao traste coas tradicións, e veña apoio ao rural. Que deus nos colla confesados… 

> Ángel Utrera (veciño Agolada)

Eu fun, coma tantos, un deses rapaces de xogar libre cunha pelota de coiro, ao fútbol, nas rúas e prazas das nosas vilas e pobos do mundo mundial. Daquela tíñamos unha norma non escrita pero aceptada por todos e de obrigado cumprimento: “A lei da botella, o que a tira vai por ela”.

Segundo o precepto básico da mesma, sempre era responsabilidade aceptada per se, de ir buscar a pelota á fonte ou ao fondo do xardín cheo de lama nos xardíns do Triunfo da Granada Nazarí da Serra Nevada á sombra da Alhambra onde a auga chora e onde nós aprendemos a montar en bici facéndolle coma tolos carreiriñas ao vento, daquela polo rapaz que choutara co desatino suficiente de mandala ao quinto carallo, o que normalmente sucedía con un de cada cinco disparos á portería, máis ou menos coma fan os futbolistas profesionais agora e cobran un pastizal, nós só eramos afeccionados.

Pois onte, ao escoitar coma os nosos políticos, os poucos que deron a cara porque os demais coma fan sempre que algo sae a contragusto, preferiron permanecer agochados agardando que pase o chaparrón, cumprindo o principio de que unha nova dura menos ca un caramelo á porta dun colexio, falaron e falaron pero sen admitir erros, nin mudar a súa opinión, á vista do resultado electoral claramente contra a opinión pública dos votantes, porque eles saben ben que nada ten que cambiar para que todo continúe igual, pero para eles, que á fin e ao cabo sonche os de profesión políticos e sonche os que saben, nós somos parvos.

Eu francamente botei de menos aos de Podemos, de agora en adiante os de Puidemos, que terían que cambiar o seu lema de “si se pode” ao “si se puido”. En Sumar, me din da nosa Iolanda, deixou aos pés dos leóns á súa candidata, e non tivo nin a honestidade e o valor suficiente de acompañala nos pésimos resultados.

E xa de remate ao caos total é absoluto dos de Don Pedro, o renacido, de agora en adiante tería que cambiar o alcume, polo “Empecinado”, porque non se apea do burro dos independentistas, as súas lerias de indultos e amnistías, contra vento e marea, ou máis ben porque sen este mantra non hai poltrona na Moncloa.

En fin, así está o patio do tío Eustaquio, e haberá que dicir como aquel: “Qué nivel Maribel”. Eu pola miña parte, sigo a pensar que Ana Pontón é unha boa política, coas ideas claras, e dende logo Rueda, ben pode definirse coma na película aquela de Ford: “O home tranquilo”, así que os meus parabéns aos dous, porque o país, a xente, demanda tranquilidade, sosego, e que nos deixen vivir en paz e harmonía, sen tanta crispación, tanta división e tanto insulto interesado.