> Se ti vira-lo que eu vin |Agosto 2025

Uns veciños da comarca ocorréuselles ir visitar a uns familiares que xa facía tempo que non os vían, e así, acercáronse á casa como sempre para indagar se os atopaban por alí e podían botar unha parrafada aproveitando que estaban pola zona. En principio, chamaron no portal e ninguén respondeu, logo deron a volta por arredor da casa e tampouco se vía que houbera movemento algún, entón vencidos pola evidencia decidiron marchar para achegarse outro día. Nisto, a empresa de seguridade chama ao dono da casa para dicirlle que algo estaba pasando, que alguén estaba merodeando na súa vivenda e tratando de entrar, e de pronto montouse un despregamento de coidado, ata que descubriron que os tales merodeadores eran familiares do propietario da casa, e foi daquela que este chamou aos seu familiares para comprobar se eran eles os que andaban por alí. Pero estes, tal mosqueo colleron co tema da vixilancia que posiblemente non volvan a ir polo lugar, xa que nun principio trataban de facer unha visita discreta pero así, decatáronse parte dos de fóra e o pobo enteiro. O cabreo dos visitantes foi monumental e non pensan visitar aos seus familiares por moito tempo, alomenos mentres sigan tendo esas cámaras de vixilancia tan estritas que non deixan rebulir a ninguén. 

É ben certo que, tanto as persoas como as máquinas, necesitamos un recambio e que nos renoven, se non sabemos ou non queremos facelo a tempo, posto que se non, tendemos a caer en erros e torpezas que non soen ser propias. Pois así como digo, este curioso sancristán que adoita aferrarse aos “carguiños” e tenta facer deles a súa catedral ruinosa e desvirtuada para a sociedade e para el mesmo, impediu que un campaneiro voluntario e desenfadado, sen pedir nada a cambio, subira ao campanario da igrexa da parroquia para dar o repique de campás durante a procesión que ten lugar despois da misa solemne. O repique que sempre alegra á parroquia e ás aldeas veciñas que vén anunciar a festa. Pois como este ano o dito sancristán se fixera cun dispositivo electrónico que soaba parecido ao repenique, quixo utilizalo facendo valer a súa torpeza botando do campanario ao campaneiro afeccionado, que por colaboración prestábase ao repique como ten feito noutras ocasións. Hai que sinalar que os veciños non tomaron a ben esta actitude e durante a procesión preguntaron que era o que pasaba para que non soaran as campás tal e como se acordara. A cousa foi pasando sen moito alboroto ao ser día de festa, polo que finalmente soaron as campás electrónicas, pero esperemos que non se repita este feito se non a cousa non vai quedar aí, tal e como manifestaron alguns veciños molestos coa actitude do sancristán. 

Sabemos que os curas nestas datas andan moi atarefados entre misas e celebracións de todo tipo, como bautizos, comunións e festas varias, a axenda anda a piques de rebentar, por riba xa hai poucos e acabamos de armala. Pois nunha parroquia da comarca estaban moi ilusionados coa celebración das festas patronais, como é lóxico e normal en tódalas parroquias, cada quen quere ter o mellor para ese día sinalado do ano, cando os familiares e amigos se achegan a facer unha visita para compartir unhas horas de lecer.

Hai que sinalar que as festas patronais das parroquias e vilas da contorna son unha referencia fundamental, incluso para a xente de fóra que nos visita e marca na súa axenda esta data como día sinalado para achegarse ao lugar concreto que está a celebrar as súas festas. Pois ben, no caso que nos ocupa, os veciños estaban con todo preparado para a celebración da patroa, como se lle chama, e acercáronse a igrexa da parroquia para escoitar a misa solemne que constitúe o acto litúrxico central das festas. E xa todos reunidos arredor da igrexa viron que o cura non chegaba, comezaron a chamalo primeiro a el e logo a outros curas por ver se pasara algo.

Nun principio armouse algo de revolución, pero logo calmouse todo cando un dos sacerdotes da zona decidiu acceder a celebrar a misa solemne, pois ao parecer o titular esquecéralle que era a misa da festa e xa collera outro camiño distinto ao que lle correspondía ese día, que era atender aos seus veciños nunha data tan sinalada. Ben é certo que despois tivo dúas misas compensatorias, pero xa era tarde para o asunto principal da festa. Cada quen ten que estar pendente do que ten entre mans, e se non que o deixe.

> Se ti vira-lo que eu vin |Xullo 2025

Un tendeiro dunha das vilas da comarca estaba moi preocupado polos prezos dos seus competidores, e non se lle ocorreu mellor sistema de investigación que achegarse de vez en cando a vixiar os prezos dos produtos que tiñan á venda os demais. A cousa foi pasando e o home non levantou sospeita nas primeiras visitas, pois aquela era unha tenda aberta ao público e podía acceder calquera cliente, ou mirón, que se lle ocorrera entrar. Pero a cousa foi indo a máis, cando detectaron que as visitas eran continuas e as compras eran nulas ou de moi pouca monta. Pero non contento con iso, o curioso investigador non se lle ocorreu mellor cousa que levar unha cámara de fotos consigo, que lle valería mesmo a do móbil, e foi sacando fotos aos prezos que tiñan as cousas alí expostas. Como xa os da tenda andaban coa mosca detrás da orella, trataron de vixialo de forma disimulada para ver o que estaba a tramar aquel veciño tendeiro que tantas visitas facía sen comprar case nada. E nesta cazárono facéndolle fotos aos prezos das cousas, polo que lle chamaron a atención e el aínda tiña máis que dicir. Con todo, desde aquel episodio non se sabe de que volvera a intentar entrar na tenda para cotexar os prezos. Un espabilado de turno, un pouco parvo. 

Xa sabemos que hai xente moi espabilada mentres pode, que non sempre lle sae ben a cousa, aínda que neste caso que nos ocupa foille saíndo ben porque se deixaron enganar un pouco, pero tal vez para o ano xa non lle é igual. Resulta que un paisano que agora case que non traballa, pero gusta das cousas da casa como a calquera, decidiu propoñerlle a un veciño de plantar as patacas a medias, e dicir, poñendo a semente entre os dous e o traballo tamén. Así acordaron e así quedaron para a plantación, e cando estaba todo preparado para a sementeira o noso protagonista non aparecía, aínda que esperaron non foi a nada, e as patacas tiveron que botalas sen a súa axuda, con moito traballo e sacrificio pois os da casa ata eran poucos. Pero como non querían quedar coa dúbida pola súa ausencia na axuda da plantación, averiguaron se tivera algún percance ou era olgazanería o que o atacara para non asistir á plantación como tiñan acordado, e seica o noso protagonista respondeulle que lle dera un mareo polo que nese día non se atopaba moi ben. Esperemos que agora non lle dea o mareo para comer as patacas, porque se non a este paso para o ano vainas botar el só sen socio ningún, porque parvos non hai tantos como parece. Pero o truco do mareo, cando se trata de traballar, xa é moi vello e non é crible nestes tempos que andamos. Aínda que puido ser, oh!, cousas hainas.

Hai accións que é mellor pensalas antes de executalas por si é o caso, aínda que penses que nos asiste a razón e o feito humanitario. Pois o que estivo a piques de acontecerlles aos membros dunha reputada institución de axuda social, foi case de chiste, senón se tratara de algo grave e de asistencia aos demais. Resulta que dous membros da asociación souberon dun accidente con saída de vía preto de onde eles andaban, e con toda boa intención acudiron ao lugar do sinistro, pero como andiveran xa polas tabernas e non eran de secano, non ían sós. Chegaron ao lugar do sinistro e puxéronse a intentar controlar a situación o mellor que sabían, pero estando nesta labor, achégase unha patrulla de tráfico para facerlle a proba de alcohol ao condutor accidentado, pero vendo na situación na que se encontraban os que estaban no accidente, seica dudaron en facerlle a proba tanto ao accidentado como aos que estaban axudando. Estes déronse de conta da situación e trataron de largarse do lugar o máis rápido que lles foi posible, para non verse envoltos nunha situación un tanto embarazosa, tanto para a patrulla como para eles, que ao parecer, non estaban en condicións de asistir a ninguén. Desta vez a cousa quedou en nada, pero serviralle de experiencia para outras veces onde suceda algo parecido, pois para tratar de asistir aos demais primeiro terás que estar ti no teu lugar, con certa lucidez e en condicións óptimas que garanticen a túa actuación para que esta resulte eficiente e efectiva, como se espera duns servidores públicos que se precien.