> Manuel N. Fiuza

Hai letras de cancións que din que a vida é un carnaval, e se o vemos ben, así parece na maioría dos casos, dependendo das voltas e das circunstancias de cada quen. Se temos en conta o tempo presente e nos fiamos do calendario, en case que toda Galicia celebrouse por todo o alto o Carnaval, con multitude de actos e milleiros de disfraces, onde cada quen caracterizou o seu personaxe favorito. Pero como a vida sempre nos dá sorpresas e o tempo non para con ninguén, despois do carnaval vén a Coresma que casualmente na actualidade case non se celebra. Xa vemos que o que foi xa non é porque todo pasa e todo cambia, posiblemente mañá nada terá que ver con hoxe en ningún aspecto, por moito que nos empeñemos en que todo siga igual. Pois ben, tendo ben amañado o entroido e xa feitos os excesos correspondentes, dispoñémonos a vivir outra etapa do noso tempo que nos depara xa novos e imprevisibles acontecementos, coma os actos en prol da figura de Rosalía de Castro, esa cantora da paisaxe e das miserias de Galicia, a defensora da cultura e do idioma, unha bandeira para todos nós que sentimos Galicia como a nosa Nai. Pasado todo isto, indo camiñando pola beira das cousas, atopámonos con algo tan mundano e terrenal coma o inicio da campaña electoral para as municipais de Maio. Non me diredes que isto non se vai a converter nun entroido, no sentido da teatralidade compartida e ofrecida aos cidadáns, que asistiremos pámpanos ás representacións máis ou menos afortunadas dos nosos políticos, que se atopan nun momento álxido de cara aos seus posibles electores. Un entroido ou “Feira das Marabillas” é o que se nos aproxima, con tódalas promesas novas e repetidas, que sen miramentos os nosos candidatos porán en escea como nun “santo carnaval de posibilidades”.

Quédannos días de feira e troula, os mitins e conversas de taberna máis ou menos subidas de ton. Estaremos atentos aos acontecementos e despois cada quen votará ao seu, para gloria de todos!.

> Ángel Utrera (veciño Agolada)

Ás veces gusto descaradamente do fenómeno social do “marujeo” e falo sen vergoña do que todos os días, domingos e festas de gardar, se nos presenta nun horario de máxima audiencia, dende este invento do demo que é a televisión, que eu moitas veces teño a necesidade de apagar porque como dicía aquela veciña con mais razón cun santo: “Non está ben que estes señores, descoñecidos nos vexan na nosa casa, mentres estamos a cear”.

Abusando da paciencia e amabilidade do lector, se mo permiten voulles falar desta feira de vaidades neste programa de citas, o First Dates. Estiven tentado de borrar a palabra citas, porque na nosa lingua ten unha connotación un tanto sospeitosa e unicamente as do médico se salvan, nin sequera as de facenda, xa saben co chollo da cita previa esa que inventaron.

Neste programa, do que non salvo nin a fina estampa, de voz engolada e melosa, camisa impoluta, chaqueta á moda e pedantería do seu presentador, empecinado en comentarios de experto sobre o amor, que tan so moven á hilaridade do espectador, se nos presenta toda unha fauna de mulleres, homes e homasoumullaras, ( resulta imprescindible hoxe en día a linguaxe inclusiva para non ferir as susceptibilidades de uns e unhas, ollo non confundir cos Hunos, aquela confederación dos pobos nómadas que arrasaron a cultura meridional de Europa).

Por aquí desfilan cada tarde noite unha serie de humanos do xénero masculino, feminino, binario, terciario ou cavernario, trans, heteros, mono ou sen sexo, que ás veces fan que a normalidade dalgún dos presentes que miramos, sexa a excepción, ata facernos sentir bichos raros en vías de extinción.

O único que logo de ver dez minutos, non mais porque non hai quen aguante mais tempo escoitando falar de empoderamento da muller, de saídas do armario e armaria, de machos alfas empotradores, de igualdade e diversidade, no que o único que queda claro é que neste país noso, morreu hai tempo a intelixencia, a vergoña, e o pudor por facer en público todo aquelo que francamente desborda a fantasía dos escritores e novelistas mais renomeados, porque nin tan sequera o visionario de Julio Verne, ou Ray Bradbury ou George Orwell entre outros, serían quen de imaxinar o que vemos un día si e outro tamén e todo envolto no papel de celofán do amor, nunha aprimeira cita buscando compañía?. Vamos anda que somos inxenuos, pero non parvos!. Pais, que diría o Forges.