> Manuel N. Fiuza 

Pasou o torbellino das municipais, que son as eleccións que máis vive a poboación en xeral, porque tamén son as que lle afectan máis directamente aos seus intereses de cada día. A xente, en xeral, vive con emoción e devoción estas eleccións que atinxe dunha maneira máis directa o discorrer das súas vidas. Pero os participantes, é dicir, os que se presentan para ser elixidos, interveñen dunha maneira relixiosa, case embebidos nos comicios coma se neles lles fora a vida. Non deixa de ser emocionante ver e observar coma cada catro anos os candidatos, uns saídos case da nada e outros xa veteranos competidores pola cadeira das alcaldías e das concellarías, reviven con cándida ilusión a súa aposta por acceder aos cargos públicos que están en xogo. Con que afán e afouteza encaran os comicios, convencidos de que esta será a súa, e gobernarán seguro os destinos dos seus pobos cunha rectitude e dilixencia nunca antes vista. Pero como a realidade e moi tozuda, tamén acaba coas ilusións de moitos que pensan que presentarse a unhas eleccións é como quen xoga unha partida de cartas, que a xente vai tragar co que lle boten e resultará fácil de convencer, pois nada diso. A experiencia dinos que ningún grupo que se presenta a unhas eleccións gaña por casualidade, os electores saben bastante ben a quen teñen, e son os que poñen a cada quen no seu sitio, non hai casualidades. De feito, se analizamos estas últimas municipais, a toro pasado, nada xurdiu da casualidade, máis ou menos víase vir o que saíu. Se se analizan os movementos de cada agrupación e dos seus candidatos non hai moitas sorpresas, pasa o que tiña que pasar e nada máis, porque as eleccións non son unha lotería, hai que traballalas e poñer os candidatos máis axeitados para que conecten coa xente, senón estás perdido. Non é cousa do azar, é cousa de medir e cortar.

> Ángel Utrera (veciño Agolada)

Unha das principais causas de aparición da “violencia de xénero” no fogar a atopamos xunto co alcoholismo e as drogas, nas ludopatías, a adición ó xogo obsesivo e descontrolado. Cada día mais, algúns de nos decide inconscientemente xogar co lume, e moitos, lamentablemente rematan queimándose.

Calcúlase que o Estado recada ao ano en taxas e impostos sobre actividades relacionadas co xogo algo mais de 78 millóns de euros e outros 2 millóns en xogos on line, disparados a raíz da pandemia y cun fortísimo crecemento entre a xuventude.

A ludopatía esta definida pola OMS coma un trastorno que provoca no que a padece a necesidade incontrolable de xogar e apostar de forma patolóxica, unha terrible adición, unha enfermidade grave sen dubida algunha, que remata por afectar á vida persoal e familiar do paciente, con repercusións sociais, laborais e profesionais moi importantes, que en grado extremo rematan na depresión, ansiedade, violencia e tendencias suicidas, cuxo orixe hai que buscalo nas débedas acumuladas, créditos impagados, e roubos a amigos e familiares.

O Estado resulta ser perfecto coñecedor desta terrorífica realidade e o problema social que agocha, así como as causas e consecuencias do mesmo, pero incapaz de renunciar a tan saboroso bocado recadatorio coa típica dobre moral dos nosos políticos, gasta pequenas cantidades en campañas publicitarias “xoga con responsabilidade”, e outras nadarías, pero por outra banda fomenta o xogo e as súas consecuencias: Bonoloto, apostas deportivas, Lotaría nacional, Once e os seus varios sorteos, euro millóns, etc. E non podemos esquecer os casinos, os bingos, as máquinas recreativas de bares e outros establecementos especializados e finalmente os xogos na rede, póker ou o que sexa, nada menos que 800 millóns de euros/ano, con dous millóns de persoas conectadas alo menos unha vez ao ano. Case que o 85% dos españois admitimos ter participado como mínimo unha vez ao ano en algún tipo de xogo.

Contra esta enorme presión nos medios publicitarios de maior tirada e repercusión, coma sonche os eventos deportivos, cun gastos practicamente ilimitado teñen que combater asociacións como FEJAR, que procuran poñer coto e límites a este despropósito, prestan axuda con diversas terapias aos afectados, tramitan a auto prohibición de entrada aos locais de xogo, así coma asistencia xurídica de balde aos damnificados polos efectos das ludopatías. No entanto os responsables, as autoridades que teñen a obriga de poñer coto e limites a este despropósito coma sempre, póñense de perfil.