> Manuel N. Fiuza 

Parece unha frase feita e nada orixinal, esta que vai por titular desta pequena crónica, pero a verdade é que dándolle voltas e removendo un pouco na idea na que quería afondar, vaille moi acaída.

Neste domingo 28 de maio os cidadáns do estado participamos en distintas eleccións para as autonómicas e as municipais. No caso de Galicia trátase dunhas eleccións municipais que van marcar o baremo da opinión dos cidadáns de cara ás xerais de finais de ano. Estas eleccións, coma todas, fannos participar dunha festa da democracia á que ninguén deberíamos de renunciar. Hai que ter en conta que en moitos países non se pode votar en liberdade e noutros nin sequera se pode exercer ese dereito que parece tan fundamental. Sen ir máis lonxe, neste noso país tamén estivemos privados dese dereito non fai tanto, así que exercer o dereito ao voto debería e deberá ser un orgullo e un deber para calquera cidadán, é máis, deberíamos de reflexionar un pouco a que formación ou candidato queremos elixir, en función dos logros que nos gustaría acadar para a nosa sociedade inmediata. Entendo que votar a un ou a outro candidato constitúe unha aposta moi persoal, por suposto, pero tamén comprometida coa nosa realidade social. Facer valer a nosa proposta é un dereito e un deber que nos confirma como cidadáns partícipes da nosa realidade. Cada quen que elixa o que máis lle conveña segundo o seu bo criterio, pero sempre fuxindo dos populismos ilustrados e dos domadores de serpes que sempre resultan uns trepas oportunistas que o que perseguen é unicamente o seu medre persoal e o seu beneficio particular, sen interesarlle para nada o benestar social nin o progreso común, porque nin sequera se plantexaron ese tema.

O dito, sentidiño e a votar que é a mellor maneira de facerlle homenaxe a esta festa da democracia que tanto costa conseguir e manter en pé, para facer que todos contemos para gobernar e entendernos.

> Ángel Utrera (veciño Agolada)

Como cada ano, o 17 de Maio celebramos o día das Letras Galegas. Día triste se resulta que é necesario dedicarlle un día ao ano á literatura dos nosos mellores escritores, porque o normal ten que ser ocuparnos todo o ano e non un día. De calquera xeito benvido sexa o ritual no que estamos afundidos dende hai moito; día da nai, do pai, da infancia, de isto e daquilo outro, xa saben, así que non resulta novidoso ter día das Bibliotecas e día das Letras Galegas, ao contrario, xa o anormal sería non ter unha data concreta para recordar que ler resulta imprescindible na nosa vida e que a través dun libro, esa inmensa e infinita fábrica de soños en papel, podes ser quen queiras sen límites nin cortapisas; dende Cristóbal Colón, ata el Capital Akad, o Gato con Botas ou Peter Pan.

Vivimos nun país, no que curiosamente cada ano se publican máis de tres centos mil volumes, pero no que curiosamente unha parte moi importante da poboación recoñece sen rubor que non lee máis dun libro ao ano. A única fórmula eficaz para fuxir do analfabetismo é a cultura, porque sen dúbida un libro é un arma de destrución masiva da ignorancia e resulta ben sabido que un pobo que lee resulta practicamente imposible de controlar e manipular, porque adquire criterio propio e resulta imposible de enganar coas mentiras dos de sempre.

Dende o ano 2008 a Consellería de Educación vén editando, a comezos de cada curso escolar, un cartel para difundir o modelo de biblioteca escolar polo que se está a traballar, no convencemento de que, aínda sendo unha biblioteca específica, (cunha misión clara dentro do centro educativo, uns servizos e actividades acordes á súa definición como "centro de recursos de lectura, información e aprendizaxe"), non deixa de ser unha BIBLIOTECA, e en demasiadas ocasións a máis próxima, cando non a única á que os rapaces e a xente en xeral ten acceso. Múltiples son os casos lamentables nos que vemos como se pechan as portas, das nosas bibliotecas públicas coa peregrina escusa de carencia de recursos para mantelas abertas, cando non se argumenta que carece de interese e sonche cartos tirados.

Nada máis triste e dende logo significativo do que o público entende por alimento básico e de primeira necesidade, coma é a ilustración, a cultura, a educación, o ensino, sinxelamente polo inmenso pracer de ler.

Pobre de nos!