> Manuel N. Fiuza 

Mirar as estrelas é algo que os humanos sempre fixeron ao longo dos séculos con máis ou menos atención, ao mesmo tempo é unha reacción natural de curiosidade que levamos implícito nos nosos xenes. Neste tempo, algúns miran as estrelas por vaguidade de non querer recoñecer que ese conxunto harmónico que forman no firmamento sempre espertan tanto misterio. Din os expertos que saben desas cousas, que algunhas estrelas aínda non chegaron a alumearnos porque non deu chegado a súa luz ata nós apesares de estar correndo polo espazo, como tampouco as temos contadas, non saberemos con certeza as que están alumeando e as que non.

Pois ben, aquí entre nós e máis preto que todo iso, tamén aparecen estrelas que tratan de brillar, aínda que sexa a conta de escurecer outros espazos que tamén poderían facer o mesmo. Se ben hai algunhas que conseguen resplandecer, outras convértense co paso do tempo en estrelas perecedoiras, que así como pegaron o chispazo no seu momento estanse a converter en estrelas certamente perecedoiras, que ninguén saberá delas tan pronto como pase un pouco de tempo. E non é que as estrelas se volvan invisibles por si, se non que, como nunca brillaron con esa luminosidade suficiente como para que alguén se quedara coa súa intensidade, vanse apagando pouco a pouco nun proceso natural e extintivo que fai xustiza a súa atrevida aparición.

De feito, estas estrelas perecedoiras, solen ter moito éxito nun momento determinado e breve no tempo, pero catadores profesionais de estrelas xa detectan nelas certa fugacidade que nos indica que a súa duración vai ser pouco perdurable. De todas formas, non podemos deixar de mirar as estrelas que conforman un verdadeiro espectáculo sobre todo nas noites despexadas do verán. Algunhas son máis duradeiras ca outras pero non tanto que non merezan a nosa atención de cando en vez para apreciar como discorre o universo, tan a beira nosa e ao mesmo tempo tan lonxe. 

> Ángel Utrera (veciño Agolada)

No capítulo IX das aventuras e desventuras do enxeñoso fidalgo Don Quixote da Mancha, Miguel de Cervantes nos deixa para a reflexión una marabillosa descrición en boca de Don Quixote, do que para el é a historia. Para o xenio da literatura mundial; a historia sería o seguinte: “camiño da verdade, émula do tempo, depósito das accións, testemuña do pasado, exemplo e aviso do presente ao mesmo tempo que advertencia do por vir”.

Malos tempos os que estamos a vivir actualmente, sen dubida algunha, para a historia  e o pasado coas nosas vidas coma protagonistas e cómplices. A lo menos á vista do que pensaba Cervantes, e dende aquela xa choveu.

Se o medimos polo raseiro do que hoxe en día estamos a ver: propaganda, mentiras, manipulación e control dos medios de comunicación nas mans dos poderes político o económico, terxiversación da verdade, intereses creados, propaganda en lugar de publicidade, segredismo e fins espúreos que enlodan a verdade e converten nun labirinto sen saída a busca do coñecemento, porque sabido é que o saber nos fai homes libres con capacidade de raciocinio e pensamento, mais  hoxe por hoxe é cada vez mais perigoso saber demais,  porque ao mesmo tempo iso nos convirte en pobres  infelices, insatisfeitos, e fai que sexamos molestos na  nosa impertinente e inoportuna dúbida, que pon en cuestión o que mandan os de sempre. Semella que temos que sucumbir ao modelo da fe cega deses años e añas que van cara o matadoiro felices e ignorantes.

Reescribir a historia en función dos que mandan resulta unha aberración cruel, que nos condena a repetila irremisiblemente, ademais de volvernos un pouco mais idiotas, ignorantes, incoloros, inodoros e insípidos homes e mulleres deses dos que fala o noso popular refraneiro galego coma os que mexan por nós e dicimos que está a chover.

Unha mágoa e moita tristura que ao final sempre gañe o malo da película, xa o dixo o escritor Mark Twain, moitos anos antes ca min: “Que sinxelo é facer que a xente crea coma certa unha evidente mentira, e que difícil resulta desfacer ese engano!”. 

> Manuel N. Fiuza 

Asistimos a unha nova volta á retórica interesada de distintos partidos políticos que tratan de convencernos de que as súas propostas son as máis válidas para que nos gobernen en Europa. A historia repítese cada pouco tempo, nesta nosa democracia que nos permite votar con asiduidade. Pero temos a impresión de que as propostas son sempre as mesmas ou parecidas, e que en vez de coller o touro polos cornos, e falar do que realmente nos interesa á maioría dos cidadáns, estas céntranse en ataques partidarios ou partidistas dos que certamente non comulgamos e nada nos aportan ao noso benestar social nin á nosa realidade cotidiana. Co sinxelo que me parece coller uns poucos temas, os que en realidade lles preocupan á cidadanía e expoñelos como bandeira das políticas para levar a cabo, xa teríamos algo avanzado.

As propostas políticas dos partidos son tan etéreas que nunca sabes onde comezan e onde acaban. Ata se da a circunstancia de que podería valer unha mesma proposta para todos, no que respecta aos temas xerais, todos proclaman a paz, a concordia, a igualdade, o progreso e o respecto mutuo, pero ninguén se mete con seriedade na fariña do cotidiano, como vive cada comunidade, na mobilidade, na industrialización, na despoboación, e poñer solucións e propostas concretas, porque soamente as nomean para presumir de que saben que existen.

Considero esta dialéctica electoral como os fogos de artificio, moito ruído no tempo que dura toda a pirotecnia e despois nada de nada, na realidade palpable que é a que realmente interesa aos cidadáns de a pé. Todos van defender o mellor para o seu país en Europa…, pero se aínda non o defenden nin o defenderon nunca aquí, como se entende que van a facelo  fora, non é crible! Dáse o caso que moitos, dos que nos poden representar en Europa, nunca tiveron responsabilidade de goberno nos seus lugares de orixe, polo que pouco se pode esperar deles. 

> Ángel Utrera (veciño Agolada)

Hai tempo, mentres agardaba a miña quenda nunha peixería da zona, prestei oídos á conversa que tiñan varias mulleres. Estaban a falar da proliferación sen control de explotacións forestais de eucaliptos e como non, das tarabelas nos montes. Ai miña filla os pobres non podemos escoller!. Foi o remate con que unha delas puxo fin á conversa.

Unha vez máis a razón dos poderosos, os de sempre, os de despachos de moqueta e mesa de caoba que vai calando no sentir popular da xente de a pé, cos seus argumentos de rentabilidades, ganancias, negocios, o eterno debate, o dilema entre xerar riqueza inmediata e rápida ou un desenvolvemento sostible, no que o respecto e o coidado do noso medio de vida, a natureza e o medio ambiente, sexa o noso futuro e a herdanza que temos a obriga de deixar aos nosos fillos.

O proxecto de Altri, para A Ulloa e por ende o resto do territorio desta corporación portuguesa que pretende baixo falsidades, mentiras e medias verdades colarnos de rondó unha bomba de reloxería, o mesmo que pasou con Ence na ría de Pontevedra, efectivamente vai ou non traer cartos rápidos, pero sen dúbida no horizonte próximo. Destrución, morte, contaminación e pobreza para moita xente que ten e precisa a terra, o río e o mar como medio de vida.

Entre as moitas razóns que fan o proxecto de Altri unha aberración, podemos destacar que a área na que Altri pretende construír a súa fábrica na Ulloa atópase sobre afloramentos de rochas serpentínicas moi pouco frecuentes, que lle aportan unhas características moi especiais. Estas características singulares do solo propiciaron a evolución de especies botánicas únicas e endémicas desta zona entre as que destacan a santolina de Melide (Santolina melidensis) ou a herba de namorar de Merino protexida e en perigo de extinción.

Un verquido de 30 millóns de litros de auga tratada e contaminada cada día con elevadas cantidades de compostos químicos orgánicos, a unha temperatura de 27°. Proliferación de cianobacterias e microcistinas e queda claro que nas épocas de estiaxe a captación superará ós caudais circulantes do Ulla augas arriba. Polo demais a ameaza da produción marisqueira na ría de Arousa, queda mais que comprobada.

Consumo de 4.000 hectáreas de eucalipto por ano nun radio de 100 Km o que significa unha nova fase de expansión do monocultivo de eucalipto na zona central de Galicia. Destrución de emprego do sector agro gandeiro e o turismo, polo seu impacto medio ambiental sobre o Camiño Francés, (Camiño de Santiago), patrimonio da humanidade.

Pensamos sinceramente que non fan falla máis argumentos para berrar ben alto; ALTRI DE ENTRADA NON.